Glasvochttroebelingen

Glasvocht is de geleiachtige substantie waarmee het oog grotendeels is gevuld. Bij de geboorte is dit glasvocht zo helder dat het ongehinderd licht doorlaat naar het netvlies. Bij glasvochttroebelingen gaan we allerlei vreemde vormen zien, zoals spinragjes, bolletjes of draden. Omdat deze juist in beweging komen als het oog beweegt, worden ze ook wel ‘mouches volantes’ (“zwevende vliegjes”) genoemd.

De geleiachtige structuur van het glasvocht wordt gevormd door bindweefselvezels (collageen). Daartussen zit een grondstof die het molecuul hyaluronzuur bevat. Dit molecuul is belangrijk omdat het water aan zich bindt. Dit water vormt 99 procent van het glasvocht en verklaart de helderheid. Met het ouder worden vermindert de hoeveelheid hyaluronzuur echter, waardoor de glasvochtvezels het water niet meer kunnen vasthouden. Daardoor valt de geleiachtige structuur geleidelijk aan uiteen in een vloeibaar en een vast gedeelte (met glasvochtvezels). Deze glasvochtvezels zijn tegen een heldere achtergrond te zien als fijne draden.

Dit proces van vervloeiing van de gelei gaat langzaam door. Op een gegeven moment is er nog maar zo weinig gelei over dat de hele substantie als het ware in elkaar klapt. Dit is een vrij acuut proces waarbij het glasvocht verschrompelt en loskomt van de binnenwand van het oog. Dit wordt een achterste glasvochtloslating genoemd (niet te verwarren met netvliesloslating). De glasvochtvezels worden dan heel beweeglijk en klitten aan elkaar vast, waardoor ze duidelijk zichtbaar worden als spinragjes, draden en bolletjes.

Dit normale verouderingsproces van het glasvocht treedt bij ieder mens in meer of mindere mate op. Bij hoge bijziendheid vaak al op jonge leeftijd.

Heel soms worden de troebelingen veroorzaakt door een bloeding of door andere deeltjes die het licht tegenhouden.

Mensen met glasvochttroebelingen zien bewegende vlekken. Vooral wanneer er naar een strakblauwe lucht of naar een witte achtergrond wordt gekeken. De verdichtingen in het glasvocht werpen bij invallend licht een schaduw op het netvlies. De bewegende vlekken die je daardoor ziet, kunnen wel hinderlijk zijn, maar zijn niet ernstig.

Na een glasvochtloslating kunnen de verschijnselen echter toenemen. Het glasvocht is nu immers veel beweeglijker en bevat door het krimpen meer verdichtingen. Deze verdichtingen kunnen soms tot zulke hinderlijke vlekken in het centrum van het zicht leiden dat bijvoorbeeld lezen knap lastig wordt.

Glasvochttroebelingen worden door de oogarts vastgesteld op basis van het typische klachtenpatroon (bewegende vlekken zien) na het uitvoeren van de volgende onderzoeken:

• Onderzoek van de gezichtsscherpte op afstand (visustest)
• Spleetlamponderzoek: met een zogenaamde spleetlamp kan de oogarts het oog tot achter de lens en zo het voorste deel van het glasvocht gedetailleerd bekijken.
• oogspiegelonderzoek: via oogspiegelonderzoek kan de oogarts  – na het verwijden van de pupil met oogdruppels – het netvlies bekijken. Als de klachten acuut zijn, zal met name de zijkant van het netvlies op scheurtjes onderzocht worden. Om dit goed te kunnen doen, wordt soms een contactglas op het oog gezet. Dit contactglas heeft kleine spiegeltjes waarmee je het netvlies tot in de uiterste hoekjes kunt onderzoeken. Voordat de oogarts tot dit onderzoek overgaat, wordt het oog eerst verdoofd met druppeltjes.